Zdrowe przepisy dla całej rodziny
Zamarzyły mi się placki cukiniowe. Zaglądam do lodówki, a wczoraj dodałam cukinię do grillowanych warzyw i okazało się, że został tylko kawałek. Postawiłam więc na wypróbowany patent na placki ziemniaczane z dodatkiem różnych warzyw, dzięki któremu moje dzieci wciągają bez mrugnięcia okiem szpinak, marchewkę, a nawet natkę pietruszki.
Z wizyty u moich rodziców przywiozłam ostatnio połowę dorodnej dyni, która przez całą zimę zachowała się w ich piwnicy. Pomimo tego, że maj to nie sezon dyniowy z przyjemnością odgrzebałam trochę starych dyniowych pomysłów i wymyśliłam kilka nowych.
Gdy zaczynałam swoja przygodę z dietą wegetariańską, dość szybko trafiłam na przepisy kuchni hinduskiej, w której jest ogromne bogactwo dań bez mięsa. Z moją siostrą uwielbiałyśmy curry, alu patrę czy samosy. W ostatnich latach te dania goszczą na moim stole rzadko, bo mąż nie jest wielkim fanem tej kuchni, a moje dzieci trudno przekonać dzieci, by spróbowały dań jednogarnkowych typu curry.
Zawsze jednak jest sposób na to, by nie rezygnować ze swoich ciążowych zachcianek. Niedawno podczas robienia samosów zostało mi dużo ciasta, więc dorzuciłam do środka kawałki jabłka. Okazało się, że to był strzał w dziesiątkę, bo dzieci takie pierożki zajadały ze smakiem, a dzisiaj Kostek zjadł ich aż sześć. Nie jest to potrawa na co dzień, bo pierożki są w końcu smażone. Natomiast może to być fajna odmiana na naszym stole, a poza tym takie danie można łatwo przygotować w dwóch wersjach – część samosów robię z jabłkiem, a część z tradycyjnym farszem z ziemniakami, groszkiem i kalafiorem.
Potrzebne składniki:
Sposób przygotowania:
Odmierzamy mąkę. Dolewamy do niej wodę i olej. Wsypujemy szczyptę soli. Przez kilka minut ugniatamy ciasto, w razie potrzeby dodając łyżkę wody. Formujemy zwartą kulę i odstawiamy na kilka minut. W tym czasie obieramy i kroimy jabłka w kosteczkę. Posypujemy je cynamonem. Jeśli mamy twarde jabłka, możemy je przez chwilę podprażyć. Ja do tej pory robiłam zawsze z surowymi jabłkami. Od ciasta odkrawamy niewielkie kawałki i wałkujemy je dosyć cienko. Na każdy kawałek nakładamy łyżeczką trochę jabłek i zawijamy jak pierożek. Ponieważ nie mam dobrej patelni do smażenia w głębokim tłuszczu, to każdego samosa spłaszczam dłońmi, by nie był zbyt wysoki. Smażymy z dwóch stron na oleju.
Można podawać ze świeżymi owocami oraz jogurtem.
Na studiach bardzo często z moimi siostrami przygotowywałyśmy dania kuchni hinduskiej, bo w dużej mierze jest to kuchnia wegetariańska. Poza tym jeśli już zgromadzi się odpowiednie przyprawy, to potrawy te są tanie i można ich przyrządzić dużo – w sam raz na studencką kieszeń. Teraz rzadziej sięgam po te przepisy, ponieważ dla dzieci, jeśli w ogóle czegoś spróbują, to dania te są za ostre.
Ostatnio chodzi mi po głowie próba ujednolicenia obiadowych menu w naszym domu. Problem polega na tym, że moje starsze dzieci lubią niewiele potraw. Staram się więc proponować różna dania z nadzieją, że coś w końcu zaskoczy (a przynajmniej zjedzą przynajmniej ryż czy pomidory z talerza), a od czasu do czasu na stół wjeżdżają pewniaki.
Mój mąż nie jest fanem zup kremów, ale tą zupę akurat pochwalił. Myślał, że to zupa dyniowa. Tymczasem latem, gdy nie zaczął się jeszcze sezon na dynię, można wykorzystać do zrobienia podobnej zupy batata. Bataty są zaraz po marchewce najlepszym źródłem witaminy A. Warto włączyć to uniwersalne warzywo do swojej diety, bo świetnie nadaje się nie tylko do zup, ale też do pieczenia, kotletów, a nawet słodkich brownie czy bułeczek. To jedno z tych warzyw, które lubię zawsze mieć w swojej lodówce.
Potrzebne składniki:
Sposób przygotowania:
Warzywa obieramy i kroimy w grubszą kostkę. Na oliwie podsmażam cebulę oraz czosnek. Pod koniec dodajemy przyprawy. Pilnujemy, by się nie przypaliły – w razie potrzeby dolewamy wody. Wrzucamy pokrojone warzywa oraz sól. Dolewamy 3 szklanki wody lub bulionu warzywnego. Gotujemy 25 minut. Miksujemy. W razie potrzeby doprawiamy. Na talerzu można polać zupę kleksem jogurtu roślinnego. Podawać z grzankami.
Z powodu ograniczonego miejsca na regale z książkami staram się zamiast kupować książek, wypożyczać je z biblioteki. Wyjątek robię dla książek kucharskich, bo są to pozycje, do których się wraca. Na rynku pojawia się coraz więcej książek z przepisami kuchni wegetariańskiej oraz roślinnej i czasem trudno jest wybrać te najbardziej wartościowe pozycje.
„Wiosna, wiosna, wiosna, ach to ty”. Wraz z końcem marca zrobiło się tak słonecznie, że trudno mieć wątpliwości, że wiosna rozpoczęła się na dobre. Gdy za oknami robi się coraz bardziej zielono, warto zadbać również o to, by jak najbardziej zielono było również na naszym talerzu. Nie ma jak porządna dawka chlorofilu po zimowym marazmie.
Musze przyznać, że z pewnym podziwem oglądam zawsze zdjęcia maluchów zajadających miski makaronu z pesto, przede wszystkim tym buraczanym. Moje dzieci prawie od początku były team #sammakaron. Córka jeszcze czasem spróbuje makaronu z sosem pod warunkiem, że potem dostanie jeszcze miseczkę samego makaronu. Muszę przyznać, że jest w tym pewnie też trochę mojej winy, bo gdy podczas rozszerzania diety wprowadzałam im makaron, to rzeczywiście na początku był on sam, bo wtedy dziecko się nim nie ma szans pobrudzić. Do trzech razy sztuka, więc przy najmłodszej córeczce, przy której zaczynałam od BLW, częściej wprowadzam makaron z sosem. Córka ma już rok i dopiero niedawno zaczął on się cieszyć większym zainteresowaniem.
Postanowiłam to zainteresowanie wykorzystać do tego, by również starszakom przemycić sos do makaronu. W związku z tym wróciłam do pomysłu, który chodził mi po głowie już pewnie z rok temu, ale nie wiedzieć czemu nie doczekał się realizacji. Skoro dzieci nie chcą spróbować pesto, to może by je podać w bardziej atrakcyjnej czekoladowej formie? Tak narodził się pomysł słodkiego pesto. Bazą jest jarmuż, bo obok liści rzodkiewki i pietruszki to moja ulubiona zielenina do pesto, a ma najbardziej neutralny smak. Do tego neutralny w smaku olej lniany tłoczony na zimno, bo oliwa pasuje bardziej do wytrawnych dań. No i oczywiście daktyle oraz kakao, by dodać słodyczy oraz czekoladowego koloru.
Pesto świetnie komponuje się z dodatkiem pestek granatu, który mają kwaskowaty smak. Będę pewnie eksperymentować jeszcze z innymi dodatkami, bo syn spróbował tej wersji makaronu. Mam nadzieję, że w końcu przekona się na powrót też do sosu pomidorowego.
Potrzebne składniki:
1,5 szklanki liści jarmużu
łyżka kakao
garść daktyli
łyżka soku z cytryny
2 łyżki orzechów włoskich
kilka łyżek oleju tłoczonego na zimno o neutralnym smaku, najlepiej lnianego
ewentualnie woda
Sposób przygotowania:
Daktyle zalewamy ciepłą wodą i odstawiamy na chwilę. W tym czasie można zacząć już nastawiać makaron, jeśli chcemy zjeść z nim pesto. Myjemy liście jarmużu i odrywamy najgrubsze łodyżki. Wrzucamy do rozdrabniacza. Dodajemy orzechy, odcedzone daktyle, sok z cytryny, kakao i olej. Rozdrabniamy o uzyskania odpowiedniej konsystencji. W razie potrzeby dolewamy wodę i miksujemy ponownie.
Pierwsze podejście do ciasta drożdżowego jest najtrudniejsze, ale jeśli upieczesz kilka rzeczy, potem idzie już z górki. Ostatnio zamieszczałam przepisy na wegańskie drożdżówki z makiem, a teraz przyszedł czas na niesłodkie ciasto drożdżowe. Pizzę znają z pewnością wszyscy. Focaccia jest mniej znana. Ciasto jest podobne jak na pizzę, ale nie dodajemy sera ani sosu, więc to świetna opcja dla wegan. Na ciasto możemy dać sól, pomidorki, oliwki czy zioła.
W przypadku gotowania dla dzieci trzeba być często upartym: jak się nie da drzwiami, to trzeba wejść oknem. Dziś za cel wzięłam sobie przygotowanie dania z jarmużem, które zjedzą też moje dzieci. Skoro słabo piły zielony koktajl i nie chciały popatrzeć na zupę z jarmużem, …
Moje starsze dzieci się uzupełniają. Córka uwielbia ziemniaki, choć kotlety też zje. Za to mój syn uwielbia kotlety i chce je jeść jeszcze przed usmażeniem, a ziemniaki zjada sporadycznie (chyba że w postaci frytek czy placków ziemniaczanych). Nic zatem dziwnego w tym, że gotując większą ilość strączków, planuję jakieś burgery czy kotlety (jak fasola nie przejdzie w tej formie, to pozostaje zrobienie brownie).
W lecie rośliny strączkowe lądują na naszym stole rzadziej niż zimą, bo przecież jest tyle świeżych warzyw w tym czasie. Wyjątek stanowi bób. Kilka lat temu go nie lubiłam, a teraz latem nie wracamy z targu bez przynajmniej jednego woreczka bobu. Przerabiam go na zupy, pierogi, curry, falafle czy kotlety.
Tym razem moje serce podbiły kotleciki z dodatkiem suszonych pomidorów. Robi się je bajecznie prosto. Jedyną trudność może stanowić konieczność wyłuskania bobu, ale jeśli go nie rozgotujemy, robi się to naprawdę szybko. Wystarczy oderwać kawałek łupiny i lekko nacisnąć, a nasiona same wyskakują z łupinki.
W planach mam jeszcze makaron z bobem 🙂
Potrzebne składniki:
Sposób przygotowania:
Bób gotujemy 5-10 minut. Przecedzamy i obieramy go. Wrzucamy do garnka. Dodajemy suszone pomidory i natkę pietruszki. Blendujemy blenderem ręcznym. Mielimy słonecznik i dodajemy do masy. Doprawiamy do smaku (pamiętając, jeśli użyliśmy pomidorów nie z zalewy, że są one słone). Mieszamy masę. Formujemy kotleciki i smażymy na niewielkiej ilości oliwy z oliwek.
Propozycja podania:
Bób świetnie smakuje z dodatkiem ogórków czy pomidorów. Ja zajadałam kotlety z kaszą gryczaną, pomidorem, awokado i pesto z liści rzodkiewek (jedno z moich faworytów, jeśli chodzi o pesto).